Choć na początku (nie przeczytawszy wcześniej żadnych opisów) ulec można wrażeniu, że film będzie przedstawiał jedynie sielankę, to po kilku chwilach można wyłapać o co chodzi. Samo to, że Michałkow ubiera wszystko w symbole a nic nie nazywa wprost, daje już do zrozumienia, że ówczesna historia była jak ten film; - Prawdy nie było widać. - Prawdę można sobie było jedynie wywnioskować mając oczy i uszy otwarte na niby nic nie znaczące wydarzenia... Pamiętamy z naszej historii, że wielu naszych artystów - weźmy tu pod uwagę piosenkarzy - również maskowało swoje protest-songi pod warstwą liryczną, która w rzeczywistości była jedyną metodą uniknięcia cenzorów i przeniknięcia do większych mas (z których potem spora część słuchaczy potrafiła między wierszami doczytać, o co naprawdę chodzi). Michałkow powrócił tym filmem to tego "procederu", czym zasłużył sobie na uznanie. Swoją drogą ciekaw jestem, od którego fragmentu dzisiejsi Rosjanie rozumieją intencje Michałkowa i na jakiej części wywiera on negatywne wrażenie... [- to tak dla statystyki:)]
Dla osób, które poszukują podobnej tematyki polecam również film pt.: "Ucho" produkcji czechosłowackiej z 70 roku (zakazany przez ówczesną cenzurę).

To ja polecę b.dobry i zbliżony klimatem "Kierowca dla Wiery" Czuchraja

Z tym filmem była śmieszna historia opowiadana chyba przez Zygmunta Kałużyńskiego.
Przebywając w jakimś francuskim hotelu zapragnął skorzystać z hotelowej wypożyczalni wideo.
Zachwycony wygrzebał w katalogu właśnie "Spalonych słońcem"
Niestety nie doczytał nazwiska reżysera :-)
Zdębiał gdy dostał włoskiego pornosa :-)